Adwent to szczególny czas dla chrześcijan. Jest to okres poprzedzający święta Bożego Narodzenia, kiedy to chrześcijanie duchowo przygotowują się na narodziny Jezusa Chrystusa. Osoby niewierzące również chętnie korzystają z niektórych symboli i zwyczajów adwentowych. Warto zaznaczyć, że pierwsza niedziela Adwentu to początek nowego roku liturgicznego w Kościele katolickim. Okres ten składa się z dwóch etapów. Do 16 grudnia oczekuje się na nadejście Jezusa w chwale, zaś następne dni to moment bezpośredniego przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego. Nazwa tego okresu pochodzi od łacińskiego słowa „adventus”, oznaczającego „przyjście, nadejście króla”.
Adwent trwa od 23 do 28 dni i obejmuje cztery niedziele przed Bożym Narodzeniem. W 2022 roku okres oczekiwania i przygotowania do Bożego Narodzenia potrwa 28 dni. Tegoroczny Adwent rozpoczął się w niedzielę 27 listopada, a zakończy się 24 grudnia.
Adwent to okres, któremu towarzyszą nieodłączne symbole i zwyczaje religijne. W Polsce należą do nich m.in.:
• kalendarz adwentowy – służy do odliczania dni od pierwszego dnia adwentu lub 1 grudnia do Wigilii Bożego Narodzenia. Zwyczaj ten znany jest i pielęgnowany w wielu krajach na całym świecie w rodzinach chrześcijańskich;
• lampion adwentowy – wykonany w kształcie czworoboku zamkniętego, którego ścianki przypominają gotyckie witraże z symbolami chrześcijańskimi lub scenami biblijnymi;
• wieniec adwentowy – to jeden z najpopularniejszych symboli adwentu. Okrągły kształt przypomina o nieskończoności oraz życiu wiecznym, a zielone gałązki symbolizują życie. Na wieńcu umieszcza się cztery świece, które symbolizują cztery kolejne niedziele Adwentu.
Do ważnych polskich tradycji adwentowych należą również roraty, czyli msze święte ku czci Najświętszej Maryi Panny, które odbywają się o poranku (godz. 6-7) przez cały adwent. Nazwa tej mszy pochodzi od słów dawnego łacińskiego hymnu do Matki Bożej „Rorate caeli” („Królowa niebios”). Wierni przynoszą do kościoła roratki – świece adwentowe, a dzieci własnoręcznie wykonane lampiony. Ich światło symbolizuje oczekiwanie oraz czuwanie przed przyjściem Jezusa Chrystusa.
Czas Adwentu wiąże się również ze zwyczajem podejmowania różnych dobrych postanowień, które wyrażają wewnętrzne przygotowanie do Bożego Narodzenia i chęć przemiany życia. Сzęsto należą do nich m.in.: ograniczenie korzystania z multimediów, rezygnacja ze słodyczy czy alkoholu, dbanie o relacje z najbliższymi, świadczenie pomocy potrzebującym oraz robienie innych dobrych uczynków.
Każdego roku w tym okresie wiele osób zadaje sobie pytanie, w jaki sposób dobrze przeżyć Adwent oraz przygotować się na nadchodzące święta Bożego Narodzenia. Odpowiednie podejście do Adwentu daje wiernym możliwość godnego przeżycia czasu oczekiwania na przyjście Jezusa Chrystusa.
Adwent to czas radosnego oczekiwania. W tym okresie warto nakierować wysiłki wszystkich członków rodziny na kwestie, takie jak uważne słuchanie, cierpliwość oraz otwartość na innych. Mimo wielu obowiązków, warto w Adwencie znaleźć czas na oderwanie się od tego wszystkiego, co wywołuje w nas zmęczenie. Ciekawym pomysłem może być przygotowanie rodzinnego kalendarza lub wieńca adwentowego.
Boże Narodzenie nieodłącznie kojarzy się z zapachem pierników, doprawianych cynamonem, gałką muszkatołową czy imbirem, a wypiekanie ich to niemal rodzinne święto, na które cieszą się w szczególności dzieci. Wspólne pieczenie pierników w czasie Adwentu to jeden ze sposobów na rodzinne przeżywanie tego okresu.
Rodzinne przeżywanie Adwentu to również wspólna nauka kolęd i czytanie Pisma Świętego. Najmłodszym w zrozumieniu czasu oczekiwania na narodziny Jezusa Chrystusa pomogą książki o tematyce religijnej oraz Pismo Święte dla dzieci.
Oto jedna z tradycyjnych polskich pieśni adwentowych, która w tym czasie rozbrzmiewa we wszystkich kościołach:
Niebiosa, rosę spuście nam z góry
1. Niebiosa, rosę spuśćcie nam z góry;
Sprawiedliwego wylejcie, chmury.
O wstrzymaj, wstrzymaj Twoje zagniewanie
I grzechów naszych zapomnij już, Panie!
2. Niebiosa, rosę spuście nam z góry;
Sprawiedliwego wylejcie, chmury.
Grzech nas oszpecił i w sprośnej postaci
Stoim przed Tobą, jakby trędowaci.
3. Niebiosa, rosę spuście nam z góry;
Sprawiedliwego wylejcie, chmury.
O, spojrzyj, spojrzyj na lud Twój znękany
I ześlij Tego, co ma być zesłany.
4. Niebiosa, rosę spuście nam z góry;
Sprawiedliwego wylejcie, chmury.
Pociesz się, ludu, pociesz w swej niedoli,
Już się przybliża kres twojej niewoli
5. Niebiosa, rosę spuście nam z góry;
Sprawiedliwego wylejcie, chmury.
Roztwórz się ziemio, i z łona twojego,
Wydaj nam, wydaj już Zbawcę naszego.